Lion

Believe me when I say this! I was standing infront of a room full of people when somebody asked me, “If you would have born as an animal, what would you be? ” 

I said without wasting a second, “Lion” 

He said, “Well good, why?” 

“Well I want sit in my den while ladies do all the work, thats why!” 

Ha ha ha! 

 

Deal with it!

Dear me! (Well I could have used much better non-polite exclamation!) 

I gotta deal with it! Something I have been trying to escape or avoid  for so long has to be dealt with! Running away doesnt seem to be an option anymore! 

 

Dear Dear Diary!

Hmmmm…

My Dear Diary,

I am a whiner. There I said it! Out of context though but thats the first thing that came to my mind. (Come on wordpress do I have to give apostrophes on my own… come on!)

Anyways today I wanted to whine about my TV addiction… I am ADDICTED to NETFLIX. I mean… its pretty serious. I hate the autoplay feature… I cannot control things. I keep watching screen till I fall a sleep on couch. I am trying to get over it by diverting my attention to some other screen. For that matter I have lost my mojo because I watch too much of TV. I try to do everything else but what I am really suppose to be doing.

Today I am trying something other than getting angry at myself. I am least bit interesting in doing so as it has never yield any freaking result. Nothing changes. I get angry at myself and I feel depressed and I feel like I wanna run away from my problem and I find solace and refuge in watching TV. So its kind of vicious cycle. So dear diary… hth.

So how do we get rid of this TV addiction. Lets devise a plan. I dont know but… ummm… I think I shouldnt be going cold turkey. What I can do though is reduce the time and I should do something else… may be I could do a little exercise. Ohhh yeah a big dream of mine since I was kid… I want to look thin… I never managed it as I am a couch potato. But I think I am not aiming that high right now. I am not going to expect too much at the beginning. Baby steps. Yeah that what I need right now. I guess.

 

Long time no see! :)

May the force be with you!

Nobody forgets the promises they made with the devil,
time comes and goes, it doesn’t end one’s peril…
though darkest of hours, don’t stop climbing uphill;
May the force be with you, to keep you strong-willed…

Amrita

 

ती पुर्वी सारखा वागत नाही

आज काल ती फुले वेचत नाही,
पारिजातकाचं झाड तिला आवडत नाही,
आशीच बसुन आसते कुठेतरी,
पुस्तकात डोका खुपसून,
एकटक बघत, पापणी सुद्धा हलत नाही,
वाचत काहीच नसते बहुतेक,
उगाच चिडेल म्हणुन मीही काही म्हणत नाही.

आज काल ती पाउसात भिजत नाही,
गारांचा पाउस बघुनही आनंदानं नाचत नाही,
सर आली की चिखल होईल म्हणुन चिडते, 
नुसतीच येरझार्‍या घालत बसते,
का कोण जाणे आज काल खळखळुन हसत नाही,
गुलाबाच्या पाकळ्या काढत बसते,
गालावर ओघळला तरी अश्रु पुसत नाही.

आज काल गुणगुणं ऐकु येत नाही,
गच्चीवरच्या झोपळ्यावर अलिकडे ती गात नाही,
बसुन राहते गच्चीत एकटीच,
दुपार जाते, सांयकाळ होते,
आधांरलं कितीही तरी आता घाबरत नाही,
झोपाळ्याच्या कड्या वाजत राहतात अधुनमधून
पण दबलेला हुंदका बाहेर येत नाही.

आज काल ती गांवाकडे येत नाही,
मी जावुन आलो तरी "काय खाऊ आणला?" विचारत नाही,
पाउलही न वाजवता दरवाज्यात येते,
दार उघडून वार्‍यासारखी निघुन जाते,
चुकुनही गावकडची चौकशी करत नाही,
मीच तिच्या हातात लाडु ठेवतो,
तासन्तास तो हातातला लाडु संपत नाही.

ती घडघडून काही बोलत नाही,
आणि मीही खोदुन खोदुन विचारत नाही.

– अमृता माणगांवकर

 

गंध चंदनाचा

वर्ख स्वप्नावरी माझ्या, तुझ्या आसवांचा
मज कळला नाही ग, गंध चंदनाचा

का बंध बनावा हा काक-कोकिळेचा?
का खेळ आहे आसा ग अजोड-जोडण्याचा?

विधीचा दोष नाही, मानतो खरे हे,
चूक माझीच ग, वेडाचार नेणतेपणाचा

ह्रदयीचे गूज तुझ्या आसवात वाहले,
तरी मज न समजला ग, अर्थ स्पंदनांचा

प्रेम केले मीही, नव्हता आव फुकाचा
आजही मनी सडा ग तुझ्या आठवांचा

निशब्द: टिपातून गळते हिच एक खंत,
अनादर झाला ग मजकडून, तुझ्या भावनांचा

– अमृता माणगांवकर

 

लोकसत्ता

मला आजुन आठवतय मला ताईनं सांगितलं की ” लोकसत्ता चांगला पेपर आहे”

मी नेहमीच्या स्टाईलने उडवुन लावलं “हुं! तुला तिकडच्या घारी राहुन, सगळ्या तिकडच्याच गोष्टी चांगल्या वाटतात…”

“तसं नाही दीदी, त्या चांगल्या आसतात म्हणुन चांगल्या वाटतात…”

आणि ते खरं आहे… तिनं अतिशय निष्पक्षपणे आपलं मत व्यक्त केलं होतं… ते समजयला मला पुढची चार वर्ष गेली!

आमच्याकडे म्हणजे काय… पुढारी, सकाळ, महासत्ता असे चमचमीत पेपर… वाचणार आम्ही विश्वसंचार आणि जाहिराती आणि गल्लीतल्या बातम्या… चविष्ट… दोष नाही देत आहे, सत्य परिस्थिती सांगत आहे… पेपर म्हणजे एवढंच वाटायचं… आणि बक्षीसाची कुपन्स!

आमच्याकडे डिस्ट्रीबुशनही फार चांगलं नव्हतं लोकसत्तेचं…

पुढं मग पुण्याला आल्यावर लोकसत्ता मिळायला लागला… आणि मग आवडायला लागला… इतका की आता कितीतरी वेळा मीही तईसारखा लोकांना आर्वजुन सांगाते “लोकसत्ता चांगला पेपर आहे. इंडियन एक्सप्रेस ग्रुपचे पेपर चांगले आसतात…” आर्थात चांगुलपणालाही एक लिमिटेशन असतं. पण खरंच मला स्वत:ला लोकसत्ता आवडतो. बातम्या आसतात, नुसत्या जाहिराती नाही. विचार आसतात, उगाच वेडपट मतं नसतात… लिहणार्य़ाचा व्यासंग जाणवतो… भाषा चांगली आसते. अग्रलेख वाचयला मजा येते…  व्यांसंग, सारासर विचार करण्याची वृत्ती, सडेतोडपणा, आणि अलिकडं फार दुर्मिळ आसणारा आजोबांचा गोष्टीवेल्हाळपणा… सगळं सगळं मला भावतं. व्यक्तीवेध वाचताना खुप स्फुरण चढतं… पुस्तकाचं परीक्षण वाचताना, “वाचयला पाहीजे…” असं नक्की वाटतं कुठंतरी! कॉपीहि आसेल तर ती कुठुन करायची हे सुध्दा कळलं पाहीजेना!

बरीच चांगली लोकं लिहतात लोकसत्तामध्ये… गिरिश कुबेर यांचे लेख तर आर्वजुन वाचावे आसे माहितीपुर्ण आसतात. लोकरंगचे लेख, कथा बद्दलतर आसं खुपवेळा झालं आहे की, मी ताईला, नाहीतर ताईनं मला फोन करुन, “नक्की वाच!” असं सांगीतलं आहे. मग त्यावर चिक्कार चर्चा झोडलेली आहे.

लोकप्रभेचं ’मेतकुत’ तर माझं फार्फर आवडतं सदर होतं. मी मेतकुट कधी चुकवलं नाही!

आज सकाळी पेपर वाचुन झाल्यावर, रमाबाई रानडे यांच्यावरचा लेख वाचला लोकप्रभेत आणि खुप छान वाटला… इतका उत्साह वाटला की एकादमात हे सगळं लिहलं!

माझ्या लाडक्या पेपरसाठी! 🙂

 

दव

दिसे सखे, डोळ्या तुझ्या, मज आसवांचे दव,
कसे सांगु, किती देती, माझ्या अंतरी ते घाव…
कळे मला सोनु, मी तुझा अपराधी अनंत,
धावतो सदा काट्यावर, ना क्षणाची ग उसंत…

रात चांदण्यांची, मनी तुझ्या, येते आणि जाते,
फुललेली बकुळ ती, तुझ्या उशाशी ग राहते..
उरलो मी आता फक्त, स्वप्नांच्या पाकळ्यात,
तरी शोधतेस मला, खिडकीतुंनी सावल्यात…

कसे सांगु तुला आता, मला सुटेना ग हे कोडं,
जपतो मनी तुला, जसा तळ हाताचा ग फोड…
पण पाश माझ्या भोवतीचे, मज सोडवता न येई,
दव तुझ्या डोळ्यातलं, पाहाटे सुकुन ग जाई…

अमृता माणगांवकर

 

पोस्ट >> गप्पा

हरवणे, माझा छंद…
रमणे म्हणा हवंतर,
माझं लहानपण त्यातच गेलं, ह्या परी कथेमधुन त्या परी कथेमध्ये हरवण्यात.
सध्या आशी लोकं आयुष्यात आहेत की जी कधीच हरवत नाहीत, किंवा सगळावेळ दक्षतेनं राहतात की “हरवायाचं नाही”
I hope u understand…
अब्स्ट्राक्ट वाटण्याची शक्यता नाकरता येणार नाही, पण हे आसच आणि आगदी खरं आहे…
मग मी प्रयत्न करत आहे… नाही हरवायचं…. पण आपण हारवतोच.
थकणे हा प्रकार माझा जनरली फार लवकर होतो. मग आति कष्टाळु, जिद्दी, विचारी, कामाला वाहुन घेतेलेली लोकं बघितली की अ‍ॅटोमॅटीक स्वत:चा वैताग वैगेरे येतो. त्यांची चिकाटी, dedication, determination बघुनच मला दमायला होतं. माझी आई आशी आहे. पण तिचा हा सदगुण, तिच्या एका पोरानंही घेतला आसेल तर शप्पत!
कामासाठी आपण नसुन, आपल्या साठी काम आहे… आजवर माझी ही definition होती. आता ती बदलावी लगते की काय आसा प्रश्न आहे. निकराचा लढा चालु आहे स्वत:बरोबर. तसा तो नेहमीच चालु आसतो, पण ह्यावेळी मीच मझ्या बाजुने नाही आहे, आसं काहीतरी वाटत आहे.
अभ्यास मी पण केला आहे, चिकाटीनं, मानेचा काटा ढिला होई पर्यंत, पण office चं काम पण तितक्याच निष्ठेनं केल्याचं काही स्मरत नाही, काम करत नाही आसं नाही, जीव ओतुन, पण रोज नाही, हो! तसा अभ्यासही कुठे रोज करायचो?
मी आज आठ तास काम केलं असं कधी न चाचरता, अभिमानानं मग का म्हणता येत नाही, तर ह्या लोकांचं  dedication पाहिलं की आपण करतो ते कामच का? आसं वाटायला लागतं, न्युनगंड येतो.
पुर्वी आसे लोक नव्हते का आजुबाजुला? होते….. होते, पण ते इतके influential नव्हते. One more adaptation… going towards… one more new me. पण आसं किती दूर जाणार आहे मी? थकवा येतो आहे तो त्याचा… स्वत:पासुन दूर जाण्याचा… भिती वाटते ती ह्याची की लोकांकडुन चांगल्या-वाईट गोष्टी घेता घेता कधीतरी ओरिजिनल आपला काही अंशच राहणार नाही आपल्यात…
ओरिजिनल “मी” हेच जर मिथ्या मानलं तर मग गोष्टच वेगळी!

 

विसराळु

आपण जाम विसराळु प्राणी आहोत….
काय त्यात… आपल्याला नाय लाज वाटत कबुल करायला!
आपण, कुठेपण, कायपण, कितीवेळापण विसरु शकतो! ते गायकीची घराणी आसतात ना, तसे आपण दोन्ही घराण्यांकडुन विसराळु आहोत, त्यामुळे एक अब्सोल्युट विसराळुपणा रक्तात आला आहे. 

सांगायच्च झाला तर एक मॅटरनल साईडचा हा किस्सा! 

आमचा मामा, आज्जीला (आईची आई) घेवुन पंढरपूरहून गोंदावल्याला गेला…. येताना तो तिला विसरला! गाडीवर बसायला पुरेसा वेळ न मिळाल्याने आज्जी तिथेच आणि हा निघाला.
वाटेत त्याला वाटलं आज्जी मागेच बसली आहे. म्हणुन तो तिच्याशी बोलु लागला.
आजुबाजुचे जाणारे आपल्याकडे मॅड सारखे का पहातायत हे त्याला कळेना.
म्हणुन तो एकेठिकाणी थांबला, आणि म्हणला, “आई, उतर.”
हि हा हा हा!
मग त्याला कळालं आपली आई तिथे नाहीच, त्याला वाटलं, कुठेतरी रस्त्यात पडली बहुदा आपली आई, तो काळजीने तसाच उलट दिशेने निघाला, वाटेत लोकांना विचारत….
करता करता पुन्हा देवळात पोहोचला!
आज्जी निवांत एका खांबाला टेकुन माळ ओढत बसली होती!
🙂

पॅटरनल साईडला आपले आजोबापण भरपुर विसराळु होते!

आजोबा लायब्रारीमध्ये कित्येकवेळा लुना घेवुन जात, मग येताना चालत वापस येत!
मग लुना घ्यायला पुन्हा एकदा जात.

तर असा सगळा इतिहास आसल्याने आपण काय काय आणि कुठे कुठे विसरलो याच्या असंख्य सुरस आणि चमत्करीक कथा पावलो पावली आहेत.
मग आजी कितीही काहीही म्हणो… मला माझ्या विसराळुणाबद्दल. 
आपला विसराळुणा हा…
Pass down from generations, too far back to trace,
I can see all my relations, when I look into my face! 🙂 आहे!
म्हणुन तो मला आपलासा वाटतो!